...Live inside of Mine

𝐘𝐨𝐮'𝐫𝐞 𝐨𝐮𝐭 𝐨𝐟 𝐭𝐢𝐦𝐞

𝐦𝐚𝐤𝐞 𝐲𝐨𝐮𝐫 𝐦𝐨𝐯𝐞

𝐋𝐢𝐯𝐞 𝐨𝐫 𝐝𝐢𝐞

𝐰𝐡𝐢𝐥𝐞 𝐭𝐡𝐞 𝐟𝐮𝐬𝐞 𝐢𝐬 𝐥𝐢𝐭 𝐚𝐧𝐝

𝐭𝐡𝐞𝐫𝐞'𝐬 𝐧𝐨 𝐭𝐮𝐫𝐧𝐢𝐧𝐠 𝐛𝐚𝐜𝐤

یه ذره توی ادامه حرف زدم، اگه خواستی بخونید

بعد از مدتها اومدم ، واسه چی؟ شاید واسه خالی شدن..

رفیقم یه پستی توی وبش گذاشت (اینه وبش خواستید سر بزنید) با مفهوم "روح سنگین تنها" گذاشت

و دقیقا فهمیدم مدل منم همین "روح سنگین تنهاست" 

و خوب، اینکه وب دارم و میتونم توش ازادانه و راحت حرف بزنم، کسی نمیدونه من کیم و شاید اگه تو دنیای واقعیم همو دیدیم نفهمه من کیم، کیفش به همینه که میتونی خالی شی بدون اینکه کسی بدونه تو واقعا کی هستی! 

شاید من یه ادم فضایی تنها باشم که دارم مینویسم:) شایدم روح کسی که سالها قبل مرده و روی زمین خالی و پوچ احساس تنهایی میکنه و نیاز به شنیده شدن داره 

همتون میدونید که یه یه ماهی بود که مدارس باز شده، و خوب منم کسی نیستم که به راحتی دوست پیدا کنم، سخت گیرم و درکل ادم عجیبیم.

سعی کردم با چند نفر گرم بگیرم و دوباره همون حس"روح سنگین تنها" بهم دست میده، همیشه و همیشه.

مثل یه چرخه ی بینهایت که تا ابدیت توش گیر افتادی.

و خوب این حس روح تنها بودن دقیقا مثل این میمونه

"روح تنها بودن ینی سعی کنی با بقیه حرف بزنی و بقیه ادم حسابت نکنن"

"روح تنها بودن ینی ببینی "رفیقات" با "رفیقاشون" گرم گرفتن و تو مثل نخودیا اون وسطی"

"روح تنها بودن ینی از فرط تنهایی وقتی همه دارن میگن و میخندن سرتو بزاری رو میز و سعی کنی بخوابی اما"رفیقات" میگن: تو چرا باز دور از جمعی؟ چرا نمیای وسط؟"

 

درکل، این ویژگی درونگراهاست، ادمایی هستیم که اینترنت مثل یه بهشته برامون، کم پیش میاد یه برونگرا رو توی نت ببینی.. ولی درکل، حس میکنم این حس"روح سنگین تنها" تا ابد با من همراهه

بعد از مدتها اومدم ، واسه چی؟ شاید واسه خالی شدن..

رفیقم یه پستی توی وبش گذاشت (اینه وبش خواستید سر بزنید) با مفهوم "روح سنگین تنها" گذاشت

و دقیقا فهمیدم مدل منم همین "روح سنگین تنهاست" 

و خوب، اینکه وب دارم و میتونم توش ازادانه و راحت حرف بزنم، کسی نمیدونه من کیم و شاید اگه تو دنیای واقعیم همو دیدیم نفهمه من کیم، کیفش به همینه که میتونی خالی شی بدون اینکه کسی بدونه تو واقعا کی هستی! 

شاید من یه ادم فضایی تنها باشم که دارم مینویسم:) شایدم روح کسی که سالها قبل مرده و روی زمین خالی و پوچ احساس تنهایی میکنه و نیاز به شنیده شدن داره 

همتون میدونید که یه یه ماهی بود که مدارس باز شده، و خوب منم کسی نیستم که به راحتی دوست پیدا کنم، سخت گیرم و درکل ادم عجیبیم.

سعی کردم با چند نفر گرم بگیرم و دوباره همون حس"روح سنگین تنها" بهم دست میده، همیشه و همیشه.

مثل یه چرخه ی بینهایت که تا ابدیت توش گیر افتادی.

و خوب این حس روح تنها بودن دقیقا مثل این میمونه

"روح تنها بودن ینی سعی کنی با بقیه حرف بزنی و بقیه ادم حسابت نکنن"

"روح تنها بودن ینی ببینی "رفیقات" با "رفیقاشون" گرم گرفتن و تو مثل نخودیا اون وسطی"

"روح تنها بودن ینی از فرط تنهایی وقتی همه دارن میگن و میخندن سرتو بزاری رو میز و سعی کنی بخوابی اما"رفیقات" میگن: تو چرا باز دور از جمعی؟ چرا نمیای وسط؟"

 

درکل، این ویژگی درونگراهاست، ادمایی هستیم که اینترنت مثل یه بهشته برامون، کم پیش میاد یه برونگرا رو توی نت ببینی.. ولی درکل، حس میکنم این حس"روح سنگین تنها" تا ابد با من همراهه